Taong Pagong

Taong Pagong
12.12.10

Dadaan ang bagyo, lilipas ang tag-init
Nakikipagbuno sa panahong kaylupit
Anong dignidad sa kapalaran gumuhit
Kung kanino, ang dibdib ay puno ng galit.

Minsan ngingiti, madalas nakasimangot
Pa'no'y kalagayan masahol pa sa sakit
parang isang epedemya na walang gamot
Uusad usad lang sa kitang kakarampot.

Ang paglaklakbay ay walang ngang katapusan
Kung saan masumpungan, do'n ang kaharian
Kahabaan ng lansangan tila kawalan
Tila walang nagsisilbing pamahalaan.

Ang kanlungan ay batid na isang kariton
Walang amelyar, walang malaking lupain
Wala ring opurtunidad at kaunlaran
Paano ng nalalabing kinabukasan.

Ang Ama'y taga-timun kung saan hahantong
Si bunso sa bisig ni Inay nakakulong
Kabuhayan ay kanilang sinasalubong
Basurahang sa kanila'y nakakatulong.

Pagninilay

Pagninilay
12.07.10

Ang hirap katunggali ng emosyon
Habang ang isang pakiramdam
ay dumudurog sa katikasan
Habang ang hapdi ay naglalaro
sa damdamin
Parang tortyur sa bawat araw
ang kabiguan.

Dumadaloy at nakatatak na
sa isipan
Mas madaling tiisin
ang karamdaman
Mas madaling harapin
ang kamatayan
Kesa parang pulubing
namamalimos ng awa.

Itinakda ng lipunan ang kalagayan
ng mahirap
Itinakda rin ba na ang mayayaman lang
ang may kaginhawaan?
Pinakamaswerte pa rin
ang hindi pa naisisilang
Sapagkat hindi pa nila nararanasan
ang pagkaitan.

Ang Haba ng Pila sa Lansangan

Ang Haba ng Pila sa Langsangan
12.05.10

Pahaba ng pahaba ang pila sa lansangan
Tila ang pangarap ay walang katapusan
Uusad kung minsan, walang kasiguruhan
Hihinto pagkaraan, maghihintay sa karangyaan.

Tataya sa Lotto, sagot sa kahirapan
Manonood ng sine upang problema'y malimutan
Sa LRT siksikan, walang mapaglagyan
Saan ba ang aking byahe, patungo sa kung saan?

Balde baldeng tubig ang aking bitbit bitbit
Buti pa ang iba, grocery ang dala dala
Nakikipag-unahan sa osya ng simbahan
Mapagbigyan kaya itong aking kahilingan?

Pahaba ng pahaba ang pila sa lansangan
Tila ang unahan ay di ko natatanaw
Buti pa ang ekonomiya, umuusad, umuunlad
E itong kalagayan, anong patutunguhan?

May feeding ang mga bata, sponsor ni Konsehal
May relief sa nasunugan, kay Chairman dumaan
Pa-parti ni Mayor, Pa-birthday ni Congressman
Marami pa ring nagugutom, sa kalye nakabaon.

Si Will nagpa-pogi sa mga lola ng tahanan
Si Bossing nagtawag, pantawid gutom ni Juan
Namamahagi ng swerte, kumikita naman sila ng malaki
Pila-pila lang, makakarating din sa paroroonan.

Ang haba haba ng pila sa lansangan
Tila ang hangganan ay di matagpuan
May kikilos para sa Inang Bayan!
Anong klaseng uri naman ang makikinabang?

Libo-libong botante sa bawat eskwelahan ang nakapila
Libo-libong mamamayan sa bawat ospital ang nakapila
Libo-libong manggagawa sa tanggalan nakapila
Libo-libong maralita sa demolisyon nakapila.

SAYANG ANG RELIEF

SAYANG ANG RELIEF
ni Anthony Barnedo

Anim na buwan matapos masunugan ang kanilang lugar, bakas pa rin ang isang gabing bangungot na dumaan sa kanyang buhay at sa buhay ng mga kapitbahay niya. Anim na buwan ang lumipas ngunit di pa rin maalis sa isip ni Dencio ang halos apat na oras na pagtupok ng apoy sa kabahayan ng kanilang lugar.

Halos tapos na ang itinayo nilang bahay. Pagkatapos ng sunog, tulad ng mahigit isang daang pamilya na nasunugan na unti-unti na ring nakakapagpatayo ng istruktura ng kanilang bahay malibas sa iilang pamilya na halos wala talagang perang pantustos para sa pagpapagawa ng bahay.

Gayunpaman, balisa pa rin siya, di niya mawari kung paano makakaalpas sa ganitong klaseng trahedya. Siya lang ang inaasahan ng pamilya niya. Maliit pa ang apat niyang mga anak, wala namang trabaho ang asawa niya na maaari niya sanang makatulong sa paghahanapbuhay. Magkakasya ba ang sahod niya sa kumpanyang kanyang pinapasukan samantalang tatlong daan at limampung piso lang ang kanyang gana. Bukod sa mababang sahod ay apat na araw sa isang linggo ang kanyang pasok. Ang paliwanag ng kumpanya ay naapektuhan ng resesyon sa ibang bansa ang kanilang ini-export na produkto.

Halos tumulo na ang kanyang luha sa pagninilay-nilay ng mga problema na dumarating sa kanyang buhay. Iniisip pa rin niya ang sunog, ang kinabukasan ng kanyang mga anak, ang maysakit niyang ina, ang nagbabadyang pagdausdos ng ekonomya at magiging epekto nito sa kanyang trabaho, ang kinatitirikan ng kanilang bahay. Ang kanilang bahay ay minana niya sa kanyang mga magulang. Nangangamba siya na gamitin na ng may-ari ang lupa na kinatitirikan ng bahay nila.

Maya-maya pa'y may naulinigan siyang ingay sa labas ng kanilang bahay. Nasa ikalawang palapag siya. Sumilip siya sa bintana upang alamin kung saan nagmumula ang ingay. Napansin niya ang isang tanod na pinagkukumpulan ng kanilang mga kapitbahay. Nabosesan niya ang kanyang pinsan na isa sa nakapaikot sa tanod.

"Para saan po iyan?" usisa nito.

"Mamimigay ang barangay ng gocery at bigas sa lahat ng nasunugan," mabilis na sagot ng tanod.

"A, hindi pa pala tapos ang relief," sabi ng isang ginang.

"Ganon na nga po," ang tanod muli. "At malamang po, hanggang sa susunod na taon bago mag-eleksyon ang mga biyayang ito."

"A... kaya pala, galing sa pulitiko," ang pinsan niyang si Noel. "Salamat naman at naalala nila ang lugar na ito."

Natatawa siya sa ganoong usapan. Maalala lang ba ang kanilang lugar kapag may trahedyang nangyari. Naibulalas niya. "Kung hindi pa nasunugan! Hindi naman namin kailangan ang relief goods!"

Sa ganoong tagpo habang pababa siya ng hagdan mula sa itaas na bahagi ng kanilang bahay ay siya namang pagpasok ng kanilang pinsan mula sa labas ng bahay.

"O, sino ang kausap mo diyan?" nakangiting tanong nito.

"Sino ang kakausapin ko?" seryosong tugon niya.

"Tsk. Tsk. Tsk." Naiiling ang kanyang pinsan. "Easy, maaga kang tatanda niyan."

Bahagya siyang napangiti. Naisip niya na napahiya siya kung bakit ganuon ang pagtanggap niya sa naunang tanong ng pinsan. Siguro nga'y masyado niyang iniisip ang mga problema.

"Eto ang tiket nyo mula sa barangay. Mamimigay daw bukas ng alas-otso ng umaga." Ang tiket na inabot sa kanya ng kanyang pinsan ang magsisilbing stub para sa mga grocery at bigas na ipamimigay sa mga nasunugan.

Pinagmasdan muna niya ang stub bago magsalita. "Kailangan pa ba natin 'to?" Ang kanyang tanong ay tumutukoy sa relief na ipamimigay ng barangay.

"Hindi mo kailangan?" patanong na sagot ng pinsan niya.

"Ang ibig kong sabihin ay kung mas kailangan ba natin ang mga tulong na 'yan o mas may higit na kailangan pa tayo," paglilinaw niya.

"Lahat ng tao ay mas may higit na pangangailangan. Kung ito ay hindi natin paghihirapan o pagtatrabahuhan ay walang magbibigay sa atin nito. Kahit gobyerno, di kayang ibigay ang iyong pangangailangan," ani Noel.

"Ang ibig sabihin ay kung anong merong kakayahan kang kumita ay hanggang doon na lang."

"Ang ibig kong sabihin ay kung tamad ka ay hindi ka mabubuhay," madiin ang pagkakabigkas ni Noel sa salitang "tamad".

Natawa siya sa tinuran ng pinsan. Inisip niya kung ilan ang tamad sa Pilipinas at ang dami ng di umuusad ang buhay. Makikita nga ang iskwater sa lahat ng estero ng Paco. Ibig sabihin, tamad sila. Dumarami ang "side car boy" na nagtitiyaga sa sampung pisong pasahe ng bawat biyahe ng pasahero. Ilan ngang kapitbahay nila ay kumikita lang ng seventy pesos sa maghapong pamamasada. Tama ba 'yan? Ano ba ang sukatan ng pagiging masipag para makamit ang sapat na pangangailangan?"

"Tatawa-tawa ka diyan. Sayang ang relief goods, sabay na tayong kumuha bukas ng umaga." Tinapik nito ang kanyang balikat hudyat ng pagpapaalam nito palabas ng bahay.

"Sandali lang," pigil niya kay Noel, "Buksan mo muna iyang kulay asul na balde," utos niya bago pa man makalabas ito ng bahay.

"Bakit?" nagtatakang tanong nito na naibaling ang mata sa tinukoy ni Dencio.

"Basta buksan mo lang," aniya.

Binuksan ni Noel ang isang malaking balde. Halos puno ito ng bigas.

"Sa kabilang kahon na katabi ng balde na 'yan ay puro instant noodles ang laman. Tapos, sa maliit na balde na pinagpatungan ng kahon na iyan ay puro delata ang laman. May sardinas, corned beef at pork 'n beans."

"Ibig sabihin, hindi mo na kailangan ang relief," ito naman ang tatawa-tawa. " Hanggang saan aabot ang mga iyan?"

Bago magsalita si Dencio ay may inilabas ito sa bag na kinuha niya sa pagkakasabit sa dingding ng bahay. "Pagmasdan mo itong isang box ng vitamins. Mula ito sa isang multinational foundation."

"Multinational foundation," napahalakhak si Noel.

"Isang foundation na pag-aari ng isang multinational na businessman," natatawa rin siya.

"O, ano naman ang istorya sa likod ng vitamins na 'yan."

"Natatandaan mo ba ang signature line nito sa commercial ads sa TV?"

"A, bawal magkasakit!"

"Isang daan ang lamang vitamins ng box na ito. Ibinigay ito two months ago. Dalawang buwan ay may sixty days. E, di may matitira pang thirty-nine capsules ng vitamins kung araw-araw kong iniinom ang mga vitamins na ito."

"O, ano naman ang punto de bista mo?"

"Ngayon, tingnan mo ang label ng vitamins." Iniabot niya ang isang banig ng vitamins sa kanyang pinsan. "Twenty-three days na lang, expire na ang vitamins na iyan."

"Mage-expire na nga ito." Kagyat na natigilan si Noel.

"HIndi lang 'yan, lahat ng noodles at delata ay malapit na ring mag-expire."

Inusisa rin ni Noel ang mga delata at noodles. Iiling-iling ito sa natuklasan. "Ipapakain nila ito sa atin?" ang reaksyong iyon ang hudyat sa pagkakaintindi nito sa nais ipahiwatig ni Dencio.

"Maaaring ang mga iyan ay sobrang produkto ng mga kumpanya na hindi na nabibili sa merkado. Napakasakit isipin na saka lang ipamimigay sa atin bilang tulong kung kelan hindi na nila pakikinabangan. Paano kung walang nangyaring sunog? Saan kaya mapupunta ang mga produktong iyan?" Ang mga bagay na iyon ang madalas naglalaro sa isipan ni Dencio. Talaga nga bang nalugi ang karamihang kumpanya dahil sa recession na naganap sa Amerika. Napakalaki ng epekto nito sa kanyang pamilya.

"Sayang ang mga ito kung itatapon lang natin ito sa bandang huli."

"Mas kailangan ba natin ang relief o mas may iba pa tayong kailangan?" tanong niya sa pinsan.

"Sa tingin ko, maraming problema ang talagang di nabibigyan ng pansin ng gobyerno natin," seryosong sabi ni Noel. "Siguro nga hindi natin kailangan ang relief... mas kailangan natin ang agarang solusyon sa lumalalang problema ng kahirapan."

Kinabukasan, mahaba ang pila sa tapat ng barangay. Nakamikropono ang kapitana. Nagsilbi siyang emcee sa maikling programa bago ipamigay ang relief.

Hanggang may dumating na convoy ng mga sasakyan. Makikilala agad kung sino ang dumating, paano'y naka-imprenta sa gilid ng isang van ang pangalan ng isang konsehal.

Pagkatapos ng maikling programa at pagsasalita ng nangangakong konsehal ay ipinamahagi na ang mga relief goods sa mga pamilyang biktima ng sunog.

Sa kahabaan ng pila ay naroon ang magpinsang Dencio at Noel. Sa napakainit na sinag ng araw ay nagsisiksikan ang mga tao sa pagkuha ng munting biyaya mula sa konsehal.

"E, ano kung nagsisiksikan at mainit." katwiran ng isang ale.

"Sayang ang relief... eh dito lang naman namin sila napapakinabangan." katwiran naman ng isang ginoo.

SA KABILA NG LAHAT

SA KABILA NG LAHAT
ni Anthony Barnedo
Agosto 6,2010

Sa pagsikat pa lang nitong nagliliyab na araw
Tagaktak na ng paghihirap yaring natatanglaw
Sa hapag nitong mesa’y hinagpis ang nangibabaw
Sampung pisong tuyo at sabaw na umaapaw.

Hindi alintana panganib sa toldang bubungan
Parang kahon nga ng posporo ‘tong kinalalagyan
Walang pag-aaring lupa at desenteng tahanan
Pagkakaitan pa ng tiyak na paninirahan.

Labis labis na na pagdurusa ang kinakarga
Kapos ang bulsa sa trabaho na panakanaka
Kaming manggagawa dugo’t pawis ang kinakasa
Ngunit kahit katiting di makita ang ganansya.

Luluha ka tiyak sa merkadong puro gahaman
Limpak na tubo, pagnanakaw sa ati’y lubusan
Walang silbing sistemang umiiral sa lipunan
Pagkat mayayaman lamang ang sagana sa bayan.

Bakit sa kabila ng lahat walang nangangayaw
Dinaranas ng madlang tao bakit di isigaw
Katulad ng pagtangis sa Pugadlawin umigpaw
Ng madama proletaryadong pumapaimbabaw.

Lupang Kanduli

Lupang Kanduli
ni Anthony P. Barnedo


Kapirasong paraiso’y kanilang pinagyaman
Upang maging kanlungan nitong abang mamamayan
Ang lawa ay karugtong ng kanilang kabuhayan
Hantungan ng kanilang masiglang kinabukasan.

Kaunlaran ay yumabong sa paglipas ng taon
Dati’y bahay na pawid ngayo’y bato ang silungan
Ilang bagyo na rin ang sumubok sa katikasan
Para sa pamilya’y pinamalas ang katatagan.

Sa mapang-akit nitong taglay na likas na yaman
Lawa’y pinanlisikan nitong pagkagahaman
Tila ang bait upang mangingisda ay tulungan
Binuhos ang puhunan sa pag-alagwang tuluyan.

Sinamantala na ang lahat ng pagkakataon
Nagpyesta ang kapitalista, lawa’y ibinaon
Ang naging pyesa’y manggagawa’t sa tubo tumuon
Kasehodang pagkayurak ng abang kalikasan.

Ang gobyerno’y nakatanaw ng pangangailangan
Nakangising ginamit ang kanyang kapangyarihan
Binasbasan ang kita at binigyan ng katwiran
Pagkamal ng salapi ng iilang mayayaman.

Pagprotekta sa bayan ang pangunahing dahilan
Sa pagsasaayos nitong lawa ng karangyaan
Itinayo yaong dam sa dakong timog kanluran.
Hanggang ito’y naging palikurang walang imbakan.

Naglaho na ang samu’t saring natural na yaman
At naging pusali ang angkin nitong kagandahan
Ano kaya ang ibibida nito sa dayuhan?
Isang kahunghangan at sadyang kasinungalingan.

Noon ang kasaganaha’y tinatamasa ninuman
Ngayon ay pagdarahop ang grabeng nararanasan
Sa pagbulusok ng pag-unlad ng lagay ng bayan
Maralita’y lumubo’t nawasak pang kalikasan.

Lumipas ang panahon at ang bathala’y tumugon
Ang sisi’y sa maralita kung bakit nagkaganun
Kaya itong pobre’y sapilitang pinalilisan
Sa lupang kanyang tinubuan at kinalakihan.

Totoo ang panganib ay palagiang nariyan
Bagyo at pagbaha’y talagang kakahilakbuan
Ngunit hindi ang maralita ang may kasalanan
Ng trahedyang iginuhit ng sirang kalikasan.

Di ba’t ang may kasalanan ay silang namuhunan
Lantarang inagaw sa mahirap ang kabuhayan
Walang humpay sa pagtatayo ng palaisdaan
Hanggang dukha’y nawalan na ng pangingisdaan.

Kapitalista ang dapat na pinaparusahan
Pagkat ang pagkagahaman ang tunay na dahilan
Kung bakit ang lawa ay lusak ang kinahantungan
Naging impyerno! paraisong pinahalagahan!

Ngayon ang maralita’y itatapon sa kung saan
Serbisyo raw ng demokratikong pamahalaan
Ano kaya ang naghihintay na kinabukasan?
Paninirahan at kabuhayang walang katiyakan.

Pasasaan pa’t iiral matinding tunggalian
Siguradong di pagagapi ang uring gahaman
Kanila’y ililigtas pinagkukunan ng yaman
Kahit pa ipagbuwis ng buhay ng karamihan.

Huwag sanang maging marahas ang pamahalaan
Paglilingkod sa bayan gawing makatotohan
Maralita’t manggagawa sanang maging sandigan
Hindi kapitalista ang dapat na paglingkuran.

Pagkaganun pa man ang laban ay huwag bitawan
Magkaisa sa makataong interes ng bayan
Ang lawa ng karangyaan, ang lupang tinubuan
Iwaksi ang sistemang nagpapahirap sa bayan.





Tulang may labing limang pantig bawat taludtod.
Ang tulang ito ay hango sa mga kwento ng mga nakatira sa baybayin ng Laguna Lake o “Lupang Kanduli” na ang ibig sabihin ay lupang inaabot ng tubig mula sa lawa. Ang tula ay sumasalamin sa buhay at suliranin ng mga mamamayang naghahangad ng makataong serbisyo para sa katiyakan ng kanilangt paninirahan.
Agosto 10, 2010 – 6:15 pm.

Laiya

Laiya
ni Anthony Barnedo
May 23, 2010

Sa aking paglalakbay damdamin ko'y nasagi
Ng iyong kariktan, sa isip ko'y namalagi
Sa simoy ng 'yong hangin, ligaya'y namutawi
Hampas ng 'yong along may balot na luwalhati.

Isang birhen ka nga kung ako ang magsasabi
Kaylinis ng dambana tila isang mabini
Tatampisaw tampisaw at sadyang mawiwili
Sa Perlas ng Silangan maipagmamalaki.

Kung di mapigilang pag-unlad, ito'y maigi
Dangan lamang baka madungisan ang 'yong lipi
Pagkagahasa sa iyo'y 'wag sanang mangyari
Pagtayog ng magara't dambuhalang gusali.

Sana nga ikaw ay nagkakanlong ng kakampi
Na s'yang magtatanggol sa lahat ng mang-aapi
Mailayo sa gahaman na utak salapi
Upang ang 'yong interes ang laging mamayani.

Ang 'yong karagata'y huwag maging guni-guni
Tubig na tila salamin, 'wag sanang rumumi
Walang hanggan dapat sa iyo ang pagkandili
Laiya, ang 'yong ganda tuwi na'y manatili.

(Tulang may labing apat na pantig bawat talutod.)

Ang tulang ito ay nabuo sa paghanga sa kagandahan ng karagatan ng Laiya, San Juan, Batangas.

Pagharap sa Katotohanan

Pagharap sa Katotothan
ni Anthony barnedo
May 19, 2010

Ano kaya ang sasalubungin bukas,
Sa guhit ng kasaysayang walang wakas?
Ang damdaming tuluyang ng nagkadungis
Sa hapdi ng paghihirap at hinagpis.

Sa bawat pagpatak ng butil ng pawis
Kaakibat ang piliting makaalpas
Ng Dalitang pagkaapi ang dinanas
Sa tanikalang nag-umigpaw ang dahas.

Sa mugtong mata man palagi ang bakas
Ang tinik sa puso'y di na maaalis
Ang hapdi man ay mapawi't magkalunas
Dilim ay mananatiling nakabigkis.

Hangga't sistema'y sa bayan nakagapos
At ang iilan nga ay nagmamalabis
Demokrasya'y maskara lamang ng Burgis
Ng Kapitalistang tubo lang ang nais.

Paglaya ay lagi na lang kinakapos
Katotohanan ay di ba hinahaplos?
Halina't pagbabago ay gawing lubos
Pakikibaka't maigting na pagkilos.


(Tulang may labing dadalawahing pantig bawat taludtod.)

Lipunang Mapang-alipin

SUNG BY DOUGHLAS OF DROP THUG (2nd Stanza)
ARRANGED & WRITTEN BY An2ño & Doughlas

ANG BAYAN NA SINILANGAN AY PUNONG PUNO NG POOT
WALANG KWENTA NA GOBYERNO, WALANG GINAWA KUNG DI MANAKOT
TILA MGA BUWAYA LAHAT KINUKURAKOT
PANO GAGALANGIN KUNG KAYO MISMO ANG SALOT
NAPAKAMOT NA LAMANG ANG TULAD KONG MANGGAGAWA
SA KASAGSAGAN NG HIRAP TAYO LAGI ANG KAWAWA
AT PARANG WALA NA NGANG BUKAS ANG SA ‘TIN NAGHIHINTAY
KARAPATAN NG BAWAT ISA, HINDING HINDI IBINIBIGAY.

HINDI NA NGA MAPAGKASYA ANG AKING KINIKITA
HALOS MATUMBA SA GUTOM DAHIL KUMAKALAM ANG SIKMURA
SA PANG-AAPING DINARANAS SA KAMAY NG KAPITALISTA
ANG BUHAY NA WINASAK TILA WALA NA BANG HUSTISYA
DUGO AT PAWIS ANG AKING IPINUHUNAN
LAKAS SA PAGGAWA ANG NATATANGI KONG PANLABAN
HINDI AATRAS KAHIT HIRAP ANG DINARANAS
PRINSIPYO KO! DI MABIBILI KAHIT BUKAS ANG LUMIPAS.

Ang Nais Ko
ni Anthony Barnedo.

Ang nais ko’y ulan upang diligan ang lupa
Nang ang uhaw ay mapawi’t makitang basa
Lalangoy sa dagat, hinding hindi sa basura
Malinaw na pag-asa’t bubura sa problema.

Ang lupain ay bitak-bitak kinalaunan
Walang pakinabang ang kanal na dinaraan
Sadyang tao nga ang talagang may kasalanan
Sa damdaming nagliyab ni Inang Kalikasan

‘Wag daw magsunog ng tanso, pobreng maralita
Basura’t usok kung saan ay nakakasira
Naglalahikang plantasyon namamayagpag nga
Gawa ng gobyerno’y kundi maningil ng gana

Kasabay ng pag-unlad pagbabago ng klima
Habang ang marami’y nawawalan ng pag-asa
Bakit hindi kaya ang sistema’y palitan na
Ng hindi naaabuso ang yaman ng bansa

Ang yaman nga’y ninakaw saka pinagsasahan
At si inang kalikasan nadustang tuluyan
Lupa’y binungkal, tinayuan ng kaharian
Na s’yang pabrika ng gahamang kapitalista.

Kaya’t ang nais ko’y umulan ng kalakasan
Upang madiligan tuyong damdaming sugatan
Maging simula ng pagbabago ng panahon
‘sang pagtangis sa pinaghaharian ng ilan.

Ang tulang ito‘y may labing apat na pantig bawat taludtod.
March 10, 2010 – 15;17

HINDI IKAW ANG DAHILAN

HINDI IKAW ANG DAHILAN
ni Anthony Barnedo
Ang mundo ay alipin ng ‘sang laksang dusa
Na nagmumula sa kaunlaran ng gamit at sandata
Pilitin mo mang sumabay sa rumaragasang lawa
Dugo at sakripisyo ang tangi mong pag-asa.

Ang segundo ay dumadaan at di mapipigilan
Katulad ng pagdaranas sa uring namuhunan
Ito man ay ikamatay ng kaawa-awang katawan
Wala silang pakialam basta’t tubo’y makamtan.

Ang kita’y magtatawid ng uhaw at kagutuman
Ngunit ito’y di magpapawi ng linaw sa kahirapan
Subukin mong maging masipag at matiyaga man
Iilan pa rin ang magkakamal ng iyong pinagpaguran.

Hintayin mo’t ang pangako’y wala kang mapapala
Magaling man sila’t matalino, di pa rin sila iba
Sa mga naunang imahe ng hunyango’t buwaya
Na sa kaban ng bayan sila-sila ang nagtamasa.

Kaya’t wag mong isisi sayo ang ‘yong kahirapan
Sapagkat ang opurtunidad ay kanilang pinipigilan
Wala silang alam kundi magpalago ng yaman
Kahit na nadurungisan ang iyong karapatan.

Ang tulang ito ay nabuo sa pansamantalang opisina ng DAMPA 775 Inc. March 06, 2010

Hanggang Di Mahanap Ang Pag-asa

Hanggang di Mahanap ang Pag-asa

Kung ang isang umaga ay 'sing dilim ng isang malalim na balon
Paano pa ang gabi kung may bagyong maghahari...
At kung di mapapawi ang pighati sa unos
Patuloy bang magdurugo ang sugatang puso?

Tatakas na lang ba at di maghahanap ng lunas
Iiwas sa hagupit, sa galit at poot...
Hayaan na lang yumuko't magmakaawa
Magpapasaklaw sa kapangyarihan, magpapasakal!

Paano na, ang mahihina ay patuloy na magiging mahina...
Ang naghahari ay patuloy na maghahari...
Hanggang saan ang katapusan, may simula bang mauulit...
May pagbabago ba, hanggang saan ang pag-asa?

Umasa ng umasa...
Umasa ng umasa...
Umasa ng umasa...
Umasa ng umasa...

Haggang di mahanap ang pag-asa!


July 16, 2007
16:31:59